Nadat het vliegtuig van president Habyarimana wordt neergeschoten, worden er al na een uur door de Interahamwe, “zij die samen aanvallen”, en de Impuzamugambi, “zij die hetzelfde doel hebben”, wegblokkades en barricades opgezet, waar de Tutsi's en gematigde Hutu uitgepikt en vermoord moesten worden.

Een paar van de eerste slachtoffers waren de, gematigde, Hutu minister-president en tien Belgische lijfwachten.

In 100 dagen zou er bijna een achtste van de bevolking worden vermoord. Meer dan 800.000 Tutsi's en gematigde Hutu werden vaak op hevige wijze omgebracht en alsof dat nog niet genoeg was werd een half miljoen vrouwen verkracht.

 Na 6 april verspreiden de massaslachtingen zich snel vanuit Kigali naar de rest van het land. Tijdens, en eigenlijk ook al voor, deze periode werd er door radio stations en lokale ambtenaren geroepen dat de gewone Rwandese burgers hun buren moeten vermoorden. 

Ondertussen vocht de RPF, de rebellenbeweging van de Tutsi's onder leiding van Paul Kagame, de huidige president, tegen de Hutu en ontstond er naast de genocide een burgeroorlog. De RPF had na drie maanden bijna heel het land, inclusief Kigali, weer in handen, terwijl er intussen meer dan 2 miljoen Hutu naar vluchtelingenkampen in Congo vluchtten.

Een overwinning van de RPF en bijna een miljoen doden later, stond Rwanda weer stevig in haar schoenen. De RPF vormde, samen met een aantal Hutu, een coalitie met Paul Kagame als leider.