De invloeden van het buitenland in Rwanda begonnen toen aan het eind van de 19e eeuw de Duitsers Rwanda binnenvielen en koloniseerden. Vanaf dat moment werd de situatie tussen de Hutu en de Tutsi’s steeds minder vredig. De 2 groepen konden eerst redelijk goed met elkaar overweg. De Duitsers vonden echter de Tutsi minderheid superieur. De grote veranderingen, ten gevolge van die rassendiscriminatie, vonden echter pas echt plaats toen België na de Eerste Wereldoorlog de kolonie van Duitsland overnam. België voerde namelijk identiteitskaarten in waarin te zien was of de persoon Hutu of Tutsi was. De Hutu werden dan ook steeds meer gediscrimineerd. Het geweld en de chaos steeg dan ook toen Rwanda op Juli 1962 onafhankelijk werd. Anti-Tutsi groeperingen verrichtten verschillende vergeldingsacties. Na 1962 bemoeiden de VN en andere landen zich dan ook weinig met Rwanda.

De weinige bemoeienis stopte aan het begin van de jaren 90. De RPF(Rwandan Patriotic Front) viel Rwanda binnen. De VN zette als gevolg een missie op genaamd UNOMUR. Deze missie moest er voor zorgen dat de RPF geen mogelijke militaire steun zou krijgen uit Uganda, het buurland van Rwanda. Er werden echter veel te weinig militairen ingezet, hierdoor kon men in Rwanda niet alle routes in de gaten houden. Alleen de routes die voor voertuigen toegankelijk waren werden gecontroleerd. (Resolution 846). Toen de Rwandese regering en de RPF-rebbelen een vredesakkoord hadden getekend, besloot de VN van UNOMUR over te gaan naar UNAMIR (Resolution 872). Deze missie moest in plaats van het controleren van de grenzen een bijdrage leveren aan het vredesproces. Hiermee moesten de ingezette soldaten onder andere helpen bij het opruimen van mijnen en bij de voorbereidingen op de verkiezingen. De ingezette troepen stonden echter machteloos toen de genocide plaats vond, ze konden niet veel meer doen dan constateren dat er een genocide aan de gang was. Ze mochten hun wapens namelijk alleen gebruiken voor zelfverdediging en niet voor het helpen bij het conflict.