Direct na de genocide

De gevolgen van de genocide in Rwanda zijn nog steeds merkbaar. Op 19 juli 1994 trad de nieuwe regering aan met een nare erfenis van een land in chaos dat ook nog is bankroet was. Een kwart van de bevolking was naar het buitenland gevlucht uit angst voor represailles, werden gedwongen, of werden gebruikt als menselijk schild voor de verdreven legers. Aan de andere kant kwamen honderdduizenden Tutsi-vluchtelingen weer terug. Infrastructuur en mankracht ontbraken om gevangenen te kunnen huisvesten en berechten. Ook de fondsen ontbraken om de politieagenten en soldaten te kunnen betalen, dat was natuurlijk niet goed voor de discipline en de veiligheid. Door de televisiebeelden die vooral de 1.000.000 vluchtelingen in het oosten van Zaïre lieten zien, ging de meeste noodhulp niet naar Rwanda maar naar de vluchtelingenkampen. Doordat moordenaars profiteerden van de noodhulp leidde dat tot een nieuw schandaal rond de VN. Gewapende militaire eenheden stolen veel noodgoederen om ze door te verkopen aan de handelaren buiten de kampen. Het gebrek aan voedsel, dekens, medicijnen en een cholera-epidemie kostten ongeveer 80.000 vluchtelingen het leven. Veel ngo’s (non-gouvernementele organisaties) die hulp verleenden waren hierdoor verontwaardigd en de hulp in de kampen werd gestaakt, dat leidde weer tot nog meer verslechtering van de omstandigheden daar.

De export van de oorlog

De vluchtelingenkampen werden gebruikt als uitvalsbasis door strijdkrachten van het vorige regime. Deze staken vaak de grens over om aanslagen te plegen in Rwanda en om overlevenden van de genocide te vermoorden. Er ontstonden ook regelmatig gevechten tussen de Hutu’s uit de kampen en de lokale Tutsi’s, de Banyamulenge. Bij deze gevechten kwamen 5000 Tutsi’s om het leven. De Banyamulenge moest daardoor wel zijn eigen leger oprichten om zichzelf te verdedigen. In september 1996 werden deze gevechten het begin van een oorlog, De eerste aanvallen werden gesteund door RPF-soldaten uit Rwanda. De Hutu’s milities waren in de minderheid en de kampen werden afgebroken. Het grootste deel van de vluchtelingen keerde terug naar Rwanda, maar 300.000 (waaronder Hutu-milities) vluchtten het oerwoud in. Een deel daarvan ging plunderend en moordend naar het westen van Congo. Een groot deel van hen (exact getal onbekend) kwamen om door ziektes en honger, of werden afgeslacht door ADLF-strijders. Legers van Rwanda en Oeganda zijn schuldig verklaard aan het deelnemen van deze moordpartijen.

Strafvervolging:

Na de genocide was er ernstige vraag naar strafvervolging, dit komt natuurlijk door de wraakgevoelens van de nabestaanden en gerechtigheid in het algemeen. Zoals de zanger Simon Bikindi, die werd in december 2008 nog veroordeeld tot 15 jaar cel. Deze straf had hij gekregen omdat hij tijdens de genocide in een auto heeft rondgereden en door een luidspreker mensen heeft opgeroepen tot het uitroeien van de toen nog levende Tutsi’s. Diezelfde december werden nog 3 legerofficieren veroordeeld tot levenslang. Vele mensen werden opgespoord en hebben uiteindelijk hun straf gekregen voor hun daden.